Trzy(latka)

Uśmiecham się sama do siebie odkąd postanowiłam napisać ten post :)

Uśmiecham się, a w głowie mam mnóstwo krótkich obrazów z naszego życia.

Z Jej życia.

Ona. Taki mały łobuz, co w miejscu ustać dłużej niż pół minuty nie potrafi.

Uśmiecham się, bo czas wydaje mi się nieubłaganie szybki, a jednocześnie tak bardzo ciekawa jestem tego jaka kiedyś będzie, że pchnęłabym go ciut do przodu. Bo ciekawska jestem od urodzenia ;) Tak jak Ona. Wszędzie nos wściubi, wszędzie zajrzy, zadaje mnóstwo pytań, łapie w mig wszystkie nowe słowa, zdania, sytuacje. Nie dowierzam jak szybko się rozwija, jak dużo potrafi, że chłonie wiedzę jak gąbka, lubi poznawać świat, łapczywie chwyta się nowych doznań. Ile energii w niej drzemie?! Ile siły?! Kiedy ja padam na twarz po całym dniu, Ona jeszcze papla, jeszcze bryka i „Popacz Mamo jak wysoko skacze!” – a „cz” i „sz” podkreśla bardzo wyraźnie, żeby nikomu nie umknęło, że Ona już tak ładnie mówi.

Nie pozwala w żadnym znaczeniu tego słowa powiedzieć do siebie „mała”. Obraza majestatu wielka i udowadnianie, że duża już jest, bo urosła :) Tak. To ten etap udowadniania, że jest naj! Że potrafi, że chce, że sama, że duża, że mądra, że dzielna i samodzielna przede wszystkim. „Nie dogonisz mnie!”, „Będę pierwsza!”, „Popacz co potrafie”, „Ja umiem sama”, „JA!” – to najczęściej używane słowa.

Ubiera się sama, nakłada pastę na szczoteczkę, nalewa wody do kubeczka, korzysta z toalety, myje się, zjada – wszystko sama.

To ten czas, kiedy bunt ustąpił rozmowie, konwersacji, chęci zrozumienia na zasadzie dialogu. Czasem zdarzy się, że słyszę wyłącznie negatywną odpowiedź i zadziorne pyskowanie, ale śmiało mogę powiedzieć, że jest bardzo grzeczna i wyrozumiała.

Zawsze chętna wytrzeć kurze, tylko koniecznie muszę za nią chodzić i pryskać grubo Pronto ;) Podłogi też pozmywa i sama koniecznie musi namaczać i wyciskać mopa. Różnie się to kończy, ale mam nadzieję, że do tego chęci jej nie zabraknie nawet za dziesięć lat ;)

Jednak nadal wszystko jest dla niej ciekawe i warte uwagi nie dłużej niż trzy minuty. Potem szybko trzeba wymyślić i zrobić coś nowego. Tylko bajki zatrzymują ją na dłużej. Mali Einsteini mogłaby oglądać godzinami. O tyle jest dobrze, że chłonie z nich wiedzę w ogromnych ilościach. Całymi dniami nuci muzykę klasyczną z każdego odcinka, wystukuje rytm i do każdej zabawy dopasuje odpowiedni takt i ton. Powtarza nawet definicje wiedząc, że np. allegro to szybki rytm piosenki.

A ja dumna jak paw kroczę obok niej. I gdy ludzie się oglądają słysząc jej mądrości, kiedy śmieją się razem z nami i podziwiają jej odwagę – ja przeżywam kolejne apogeum swojego szczęśliwego macierzyństwa :) Bo nikt inny nie odważyłby się krzyknąć na cały kokpit samolotu „Leć samolotu, leć! Bo my musimy do domku wracać!” :) :) To Ona opowiada sąsiadkom o swoich przygodach w międzyczasie kręcąc piruety, by uznanie jeszcze większe zdobyć. W przedszkolu znana była wszystkim już w pierwszych dniach. Pani Dyrektor w mailu pisze „Moja ulubienica”, opiekunki ze śmiechem opowiadają o jej wyczynach i chwalą za samodzielność. Na placu zabaw jako jedyna rozdaje swoje zabawki, gdy inne dzieci nie wzięły ze sobą łopatek – „Ploszę, możesz pożyczyć sobie.” :) A inne mamy za wzór ją stawiają i swoim dzieciom pokazują jak ładnie Agatka się zachowała. A Ona taka dumna z siebie dodatkową pochwałę powie: „No pewnie, bo ja już urosłam.”

I gust muzyczny ma nie byle jaki – bo po Mamie ;P Nie pogardzi piosenkami Birdy, Chris Ria jej nie obcy, Lana Del Rey skradła serce, Ed Sheeran, Neo Retros czy świeższe pozycje z radia, a najnowszy co skradł jej serce to utwór Get Lucky.

I Ona cała moja! Z tymi miejscowymi nerwami na wszystko i bez powodu. Dzielna – do przodu bez mrugnięcia okiem mknąca. I kochająca, co potrafi w najmniej spodziewanym momencie wyznać swą miłość. Albo pochwalić „Pięknie Mamo, jestem z Ciebie dumna!” :) Kocham Ją nade wszystko!

Trzyletnia Agacina. Ona uśmiechem zdobywa świat. I niespożytą energią, którą zaraża dookoła!